VIDEOCAPSULE

MEDISCHE INFORMATIE VOORAFGAAND AAN HET GEBRUIK VAN DE VIDEOCAPSULE

• WAAR GAAT HET OVER?

De videocapsule is een miniatuurcamera ontworpen om beelden van het spijsverteringskanaal te maken. De videocapsule is ongeveer zo groot als een vitaminecapsule (1,1 x 2,7 cm). Hij weegt 4 gram.

Binnenin zit een camera, een lichtbron (een flitser), twee batterijen, een zender en een antenne. De capsule wordt doorgeslikt door de patiënt en reist dan door de slokdarm, maag en darmen dankzij de natuurlijke samentrekkingen van deze organen. De capsule maakt twee foto's per seconde. Deze beelden worden naar sensoren gestuurd die op de maag van de patiënt worden gedragen. Voor het onderzoek moeten deze sensoren aan de maag worden bevestigd om de door de capsule uitgezonden beelden te ontvangen. Deze beelden worden opgenomen door een apparaat dat de patiënt ook draagt.

Het systeem wordt gevoed door batterijen, die ook door de patiënt worden gedragen, en heeft een levensduur van ongeveer acht uur. De passage door de slokdarm is te snel om betrouwbare informatie te verzamelen. De maag heeft een veel groter volume en de capsule kan slechts gedeeltelijke informatie geven. Het echte toepassingsgebied voor de capsule is de dunne darm. Dit orgaan meet vier meter en met conventionele endoscopietechnieken kan het niet volledig worden onderzocht (behalve soms tijdens een operatie).

Na het passeren van de dunne darm wordt de capsule in de dikke darm (of colon) gestuwd, waar de aanwezigheid van ontlasting een betrouwbare interpretatie van de gegevens verhindert. Uiteindelijk wordt de capsule na gemiddeld één tot twee dagen op natuurlijke wijze geëvacueerd.

• HOE WERKT HET ONDERZOEK IN DE PRAKTIJK?

De patiënt eet minstens 12 uur niet. Zodra de sensoren op de maag zijn bevestigd (met zelfklevende stickers), wordt de capsule met een beetje water doorgeslikt. De opname begint en duurt 8 uur. De patiënt blijft in het ziekenhuis of kan, in sommige centra, naar huis. Na acht uur worden de sensoren en de recorder verwijderd. De recorder wordt aangesloten op een computer die de beelden (vaak meer dan 50.000!) verwerkt en door de arts laat interpreteren. Dit lezen kost tijd, maar een getrainde arts kan het in ongeveer een uur doen. In sommige centra wordt de dag voor het onderzoek een laxeermiddel toegediend.

• WAAROM EEN VIDEOCAPSULE-ONDERZOEK?

De belangrijkste reden voor dit onderzoek is het opsporen van ziekten van de dunne darm en in het bijzonder bloedingen van onduidelijke oorsprong. Concreet gaat het om patiënten die bloed verliezen bij de ontlasting of bloedarmoede hebben, waarvan de oorzaak niet kan worden gevonden met conventionele endoscopieën (gastroscopie en colonoscopie).

De maag en dikke darm zijn veruit de organen die het vaakst verantwoordelijk zijn voor dergelijke bloedingen en moeten daarom eerst worden onderzocht voordat een videocapsule-onderzoek wordt overwogen. In de dunne darm kan de capsule bijvoorbeeld kleine afwijkingen van de vaten (of angiomen), of kleine zweren, of nog zeldzamer een tumor opsporen. Bij patiënten met de ziekte van Crohn kan de videocapsule laesies in de mucosa aantonen die met andere methoden niet te detecteren zijn.

In geselecteerde gevallen kunnen deze patiënten baat hebben bij videocapsule-onderzoek.

• ZWAKKE PUNTEN VAN CAPSULES

De videocapsule is niet geschikt om de slokdarm, maag of dikke darm te onderzoeken. De capsule is alleen voor diagnostische doeleinden en kan geen behandeling uitvoeren. Als er een laesie wordt ontdekt, zal daarom vaak een endoscopie met een zeer lang apparaat nodig zijn om de laesie te behandelen. Soms zal een operatie nodig zijn. Als het onderzoek negatief is, is het zeer waarschijnlijk dat er geen laesie in de dunne darm is. Op dit moment is de prijs van de capsule nog steeds een probleem. Het wordt niet vergoed door mutualiteiten en kost ongeveer € 650. Dit is nog een argument om de patiënten die er baat bij hebben streng te selecteren.

• MOGELIJKE NADELEN

Als er een vernauwing in het spijsverteringskanaal is, kan het onmogelijk zijn om de capsule door te laten en kan er obstructie optreden. In de praktijk komt dit gevaar zeer zelden voor. Het is echter altijd verstandig om de arts te informeren over een eventuele eerdere buikoperatie. Dragers van een pace-maker moeten hun arts ook informeren, hoewel de golven die door de capsule worden uitgezonden de normale werking van de pace-maker niet verstoren. Tijdens het onderzoek mag de patiënt geen magnetische resonantie ondergaan of zich in de buurt van intense magnetische velden bevinden.